بی ارزشترین نوعِ افتخار،
افتخار به داشتن ویژگی‌هایی است که خود انسان در داشتنشان هیچ نقشی ندارد
مثلِ چهره، قد، رنگ چشم، ملیت، ثروت خانوادگی و خیلی چیزهای دیگر.
از چیزایی که خودتان به دست آورده اید حرف بزنید..
مثل: انسانیت، شعور، مهربانی، گذشت، صداقت و..
آدمی را آدمیت لازم است
عود را گر بو نباشد هیزم است...
.....
راستی یادم رفت بگویم که ما امروز در دنیا اول هستیم!
البته در سرانه مصرف آب و برق و گاز و مواد آرایشی!
این یکی دیگر، مسلمان و کافر و پهلوی و جمهوری اسلامی نمی‌شناسد.
این‌ها سیاه‌نمایی نیست.
بلکه سیاهی‌ای اگر می‌بینیم، ناشی از خود واقعیت است!
انرژی هسته‌ای، و ماهواره امید و موشک شهاب، خوب و لازم است.
ولی بدانیم که این‌ها کافی نیستند
و به خودی خود دردی از ما دوا نمی‌کند.
شوروی که بمب اتم و ایستگاه فضایی داشت از هم فروپاشید.
ما که صدر تاریخ‌مان ذیل تاریخ شوروی است.
اصل، «تفکر» است
تفکر نباشد، بمب اتم هم دردی دوا نمی‌کند.
چنان که دیدیم درد توسعه نیافتگی شوروی با بمب دوا نشد.
تفکر اگر باشد، حمله مغول هم به ما آسیب نمی‌زند.
چنان که دیدیم نزد.
نه تنها نزد، بلکه مغول‌ها با تفکر و فرهنگ ما، متمدن شدند.
تفکر اگر نباشد، حتی دین هم بی‌ارزش خواهد بود
و تنها به مناسکی خشک و خالی و بی خاصیت و بلکه دست و پا گیر مبدل می‌شود.
و مگر الان همین تلقی از دین در جامعه رواج نیافته است؟!
تفکر نباشد، سیاست هم به چیزی جز سرگرمی و بازی تبدیل نخواهد شد.
همان‌طور که این فقره اخیر هم رخ داده است!
ولی چیست این تفکر؟!
و چه باشد آنچه خوانندش «تفکر»؟!
البته خیلی زود است که ما بخواهیم به تفکر رو آوریم.
چون ما هنوز آماده تفکر نشده‌ایم.
اما لااقل شاید بتوانیم در جست و جوی معنای تفکر برآییم.
این کمترین کاری است که اکنون می‌توانیم انجام دهیم.
هیچ چیز ناامید کننده‌تر و آزار دهنده‌تر از این نیست که با دلیل و منطق با شخصی به بحث بپردازیم و به خیالِ اینکه با فهم او سر و کار داریم، زحمتِ زیادی بر خود هموار کنیم تا او را متقاعد سازیم، و بعد در پایان متوجه شویم که او نمی‌خواهد بفهمد! و ما با اراده‌ی او روبه‌رو بوده‌ایم، نه با منطق اش...
🖊آرتور شوپنهاور
اگر خواستید از حقیقتی دفاع کنید،
اول مطمئن شوید که آن، صرفأ
همان دیدگاهتان نباشد
که به شدت مایلید
حقیقت داشته باشد !
🖊نیل دگراس
کسی که دندان درد دارد فکر می کند تمام کسانی که دندانشان سالم است خوشحال هستند ...!
انسان فقیر هم همین اشتباه را راجع به افراد ثروتمند می کند
🖊برنارد شاو
در دنیایی که هر چهار دقیقه یک کودک بر اثر گرسنگی جان میدهد،
شکست عشقی تو برای من، بس احمقانه است...
#انسان_باشیم
بداهت معنای علم
همه ما وقتی صحبت از «علم» و «دانایی» می‌شود، منظور از آن را می‌فهمیم و تفاوت آن را با «جهل» و «نادانی» تشخیص می‌دهیم. همه ما «عالم بودن» را برای خود کمال و «جاهل بودن» را نقص می‌دانیم. پس علم و جهل واقعیاتی هستند که هم خود آنها و هم ارزش هرکدام را می‌توانیم تشخیص دهیم.
امّا در پاسخ به این سؤال که «حقیقت علم چیست؟ » معلوم نیست به راحتی قادر به جواب دادن باشیم؛
داستان زیبا و واقعی از علامه جعفری در دانمارک
علامه محمدتقی جعفری می‌گفتند: عده‌ای از جامعه‌شناسان دنیا در دانمارک جمع شده بودند تا در باره‌ی موضوع مهمی به بحث و تبادل نظر بپردازند. موضع این بود: ارزش واقعی انسان به چیست؟ معیار ارزش انسانها چیست. هر کدام از جامعه‌شناسان، صحبت‌هایی داشتند و معیارهای خاصی را ارائه کردند. بعد، وقتی نوبت به بنده رسید، گفتم: اگر می‌خواهید بدانید یک انسان چه‌قدر ارزش دارد، ببینید به چه چیزی علاقه دارد و به چه چیزی عشق می‌ورزد. کسی که عشق‌اش یک آپارتمان دوطبقه است، در واقع، ارزش‌اش به مقدار همان آپارتمان است. کسی که عشق‌اش ماشین‌اش است، ارزش‌اش به همان میزان است. اما کسی که عشق‌اش خدای متعال است ارزش‌اش به اندازه ی خداست. علامه فرمودند: من این مطلب را گفتم و پایین آمدم. وقتی جامعه‌شناسان صحبت‌های مرا شنیدند، برای چند دقیقه روی پای خود ایستادند و کف زدند. وقتی تشویق آنها تمام شد، من دوباره بلند شدم و گفتم: عزیزان! این کلام از من نبود، بلکه از شخصی به نام علی (ع) است. آن حضرت در نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «قِیمَةُ کُلِّ أمْرِئٍ مَا یُحْسِنُهُ» / «ارزش هر انسانی به اندازه‌ی چیزی است که دوست می‌دارد». وقتی این کلام را گفتم، دوباره به نشانه‌ی احترام به وجود مقدس امیرالمؤمنین علی (ع) از جا بلند شدند و چند بار نام آن حضرت را بر زبان جاری کردند.